Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Louise de Coligny-Châtillon

 Louise de Coligny-Châtillon

Απίστευτο, καταπληκτικό συναντήσαμε (*) τον Γιάννη Σκαρίμπα (1893-1984) λίγο πριν το έβγα του πολέμου του 1918 μαζί με τους «πυροβολητές του Απολλιναίρ» ως εθελοντή περιπολάρχη της «Ζ» στα χαρακώματα του Μακεδονικού να μάχεται και ανάμεσα στα κακαρίσματα των πολυβόλων «να κρατάει αβέρτα κατά τις εμπνεύσεις της στιγμής, σημειώσεις για τον ανώφελο θάνατο αυτών που έφτασε γρήγορα και ακύρωσε το μετάλλιο... «εξαίρετων πράξεων» - φόνου, τις εμπειρίες του από μια τραγωδία τις εντυπώσεις απ' την κομμένη φωτεινή αλυσίδα χιλιάδων σβυσμένων ονείρων» Και σαν τον ρώταγαν τι έγραφε έλεγε ότι έγραφε ραβασάκια στη Αγλαΐα του ! Ίσως ... Οι Τεύτονες νικήθηκαν ο Απολλιναίρ (1880-1918) δεν πρόλαβε να χαρεί τη νίκη ο Σκαρίμπας δεν γνωρίζουμε (;) αν τότε τον ...γνώριζε...

LIX

C'est la réalité des photos qui sont sur mon cœur que je veux. Celle réalité seule elle et rien d'autre. Mon cœur le répète sans cesse comme une bouse d'orateur et le redit a chaque battement. Toutes les autres images du monde sont fausses. Elles n' ont pas d' autre apparence que celle des fantômes. Le monde singulier qui m'entoure métallique végétal souterrain. O vie aspire le soleil matinal. Cet univers singulièrement orne d'artifices. N'est-ce point quelque œuvre de sorcellerie comme on pouvait l'étudier autrefois a Tolède ou fut l'école diabolique la plus illustre. Et moi j'ai sur moi un univers plus précis plus certain fait à ton image.

Ότι η καρδιά μου κρύβει μέσα της για σένα είναι μια εικόνα μια αλήθεια.
Αυτή υπάρχει για μένα και μόνο αυτή.
Η καρδιά μου σε κάθε κτύπο της το λαλεί έτσι όπως ένας τελάλης.
Όλες οι άλλες εικόνες του κόσμου για μένα είναι ψεύτικες, φανταστικές.
Ο κόσμος γύρω μου φαίνεται τόσο μονότονος, ψυχρός, υποχθόνιος.
Ω ζωή απόλαυσε την ομορφιά του πρωϊνού ήλιου.
Αυτό το σύμπαντο είναι πολύ τυχερό που δέχεται ως διακόσμημα την ευεργεσία του !
Ω ναι σίγουρα κάποια μαγεία πλανιέται πάνω του.
Η ίδια ίσως με κείνη που απέδιδε το σχολείο του Τολέδο !
Και γω τώρα ζω σε ένα κόσμο πιο χειροπιαστό πιο βέβαιο όμοιο με την εικόνα σου !

LXX

Lorsque deux nobles cœurs se sont vraiment aimes
Leur amour est plus fort que la mort elle-même.
Cueillons les souvenirs que nous avons semés
Et l'absence après tout est rien lorsque l' on s' aime

Δυό καρδιές δυό καρδιές που αγαπιούνται
Η αγάπη τους είναι πιο δυνατή και από το θάνατο
Ας δρέψουμε τους καρπούς των σπόρων που σπείραμε
Και δεν πειράζει που δεν βλεπόμαστε εφ' όσον αγαπιόμαστε...

Εδώ λοιπόν παίρνει τέλος μια βαθιά ερωτική αλληλογραφία του Απολλιναίρ με τη Louise de Coligny-Châtillon ή Lou κατ' αυτόν μια εξαίσια ύπαρξη από την Nice (Νίκαια) που η καρδιά του επέλεξε ν' αγαπήσει λίγο πριν αναχωρήσει για το πόλεμο 1914-1918 ως εθελοντής ! (*) Στη βιογραφία του από τον Γιώργο Παπαστάμο

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Αγιος Βαλεντίνος

 Αγιος Βαλεντίνος

Φλεβάρη δέκα τέσσερα. Ο έρωτας έχει την τιμητική του και πάλι. Πρωί πρωί βγήκε βόλτα στην πόλη να τσεκάρει αν όλα πάνε καλά. Όντως οι βιτρίνες είναι φορτωμένες με υποσχέσεις για μια τέλεια μεταμεσονύχτια ερωτική πράξη. Μια κορασίδα ντυμένη με σοκολάτα... περιμένει. Ένα ζευγάρι έχει κλείσει τραπέζι στο εστιατόριο των Τιτάνων (Hotel Titania) με αφροδισιακά εδέσματα. Η Λαϊς η Κορινθία η Βασίλισσα του Έρωτα όλων των εποχών είναι στο πόστο της. Σήμερα δεν χρειάζεται να ρίξει τίποτα άλλο στο κατάλευκο κορμί της παρά μόνο το περιδέραιο με τα πολύτιμα πετράδια που σχηματίζουν τ' όνομά της περιμένοντας το Μύρτο της ! Είναι δικιά του η σημερινή νύχτα. Ο Απολλιναίρ είναι κανονικά στη σκηνή του και συμπληρώνει την απόδοση στα Ελληνικά του κύκλου των ερωτικών ποιημάτων του προς τη Λου. Δεν γνωρίζει πως κάποτε θα γίνουν φύλλο και φτερό στο διαδίκτυο. Τέλος ο ‘Έρωτας θα συναντήσει τον Αλκίνο Ιωαννίδη και ο τελευταίος θα τον επαναβεβαιώσει μέσα από τους στίχους του Ηλία Γισδάκη και τη μουσική του Ηλία Λιούγκου ότι θα παραμένει τρυφερός και με φτερά... στο τραγούδι "μπαρκάρουμε εθελοντές"
Χρήστος Ρουμελιώτης
Αθήνα, Σάββατο, 14 Φεβρουαρίου 2009
14/2/2009 7:50:17 πμ

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Όνειρα ...ηλίου

Όνειρα ...ηλίου

Έγειρα στον ήλιο
Και αποκοιμήθηκα
Είναι Δευτέρα
Λου σ' αγαπώ
Και στο ξαναλέει
Το ποιματάκι αυτό
Πόσο σ' αγαπώ
Λου Λουλάκι
Αχ πως με κοιτάζει
Αυτό το μικρό λυκάκι
Θέλει θέλει νάρθει
Και να δεί
Πως τρέχει
το μολύβι
Πάνω στο χαρτί
Το μολύβι που
Μιαν ηλιαχτίδα
ζηλεύει
Που τη Λου
χαιδεύει...
Λου Λουλάκι
Πριν σ' αφήσω
Σου στέλνω
ένα φιλάκι...

Αηδόνι

Αηδόνι

Σ' ένα αηδόνι κάνει έκκληση ο Απολ-λιναίρ εν μέσω φωτιάς μεσο-πολέμου; και χρωστικής λαύρας ηλίου [ηλιοβασίλεμα] να στείλει μια ωδή στην αγαπημένη του. Βρισκόμαστε στην XL αστείρευτη προσπάθεια του ν' αντλεί από τη φύση το πάθος του για τη ζωή μέσα από το πρόσωπο της ΛΟΥ....
Αηδόνι βαθειά ερωτευμένο
Άγνωστο που είναι καθισμένο
Ταίρι έχει και νταλκά
Και για αυτό τραγουδά
Όσο γίνεται πιο μελωδικά
Αχ αηδόνι μου γλυκό
Σ' ακούω ζηλεύω και πάω να τρελαθώ
Και καθώς ο ήλιος κυλά στεφανωμένος
Μια ωδούλα θέλω πριν πέσει να ψάλεις ο καημένος
Για τη ΛΟΥ μου έτσι που'μαι αποκαμωμένος...
Για τη πολυάκριβη μικρούλα μου
Που είναι η ΛΟΥ ΛΟΥ η ma chère καρδούλα μου

Για την ελεύθερη απόδοση Χρίστος Ρουμελιώτης
Αθήνα, Δευτέρα, 2 Φεβρουαρίου 2009